Suczkę nazwano Blondi. Nie był to pierwszy pies Hitlera. Jeszcze przed I wojną światową był właścicielem foksteriera Fuchsi, a w późniejszym czasie także kilku owczarków niemieckich. Przez wiele lat Blondi była wierną towarzyszką Hitlera. Podróżowała ze swoim panem. Asystowała mu w najważniejszych chwilach życia, nierzadko także w czasie poważnych spotkań politycznych. Obserwatorzy zauważyli, iż surowy zazwyczaj przywódca przy Blondi stawał się innym człowiekiem. Tresował ją, ucząc sztuczek, rozpieszczając smakołykami, pozwalał spać w sypialni, a nawet beztrosko się bawił. Nie dajmy się jednak zwieść pozorom...
Czytaj więcej w artykule w dziale "Ciekawostki": Blondi, ulubiony pies Hitlera.

Podziemne władze starające się podtrzymywać obywateli na duchu próbowały przeciwdziałać przejawom pragmatyzmu i kolaboracji obliczonej na doraźny zysk. W wielu krajach surowo karano tych, których uznano za zdrajców. Zwłaszcza wtedy, gdy wina była oczywista, a przewinienie nie wynikało z próby ratowania życia – swojego czy członków rodziny. We Francji szczególnie popularną karą dla kobiet, które zdecydowały się współżyć z Niemcami było upokarzające obcinanie włosów...
Czytaj więcej w artykule w dziale "Ciekawostki": Nie warto sypiać z Niemcami.

W ostatnich tygodniach spore zamieszanie na rynku książkowym wzbudziła sprawa "Wieku Hitlera", książki napisanej przez belgijskiego nazistę Leona Degrelle. Publikacja została poddana krytyce na łamach "Gazety Wyborczej". Zachęcam do zapoznania się z artykułem Rafała Wójcika.
Krytyka GW spotkała się z repliką Wydawnictwa Finna, którego przedstawiciel Andrzej Ryba napisał obszerne sprostowanie dostępne na stronie internetowej wydawcy.
Jakie jest nasze stanowisko w tej sprawie? Portal "II wojna światowa" stara się wspierać liczne publikacje historyczne umożliwiające zapoznanie się z szerokim kontekstem historycznym. Naszym zadaniem jest wspominanie przeszłości. Publikacja wspomnień belgijskiego nazisty została poprzedzona wstępem, którego autor zadeklarował, iż książka jest tylko jednym z punktów widzenia. Specyficznym, bo pisanym przez zadeklarowanego nazistę. Nie widzimy przeszkód, by tego typu opracowania ukazywały się na rynku, choć oczywiście zawsze będziemy sugerować opatrzenie ich możliwie najszerszym komentarzem historyka umożliwiającym mniej rozeznanym czytelnikom wyłapanie niuansów, niejasności lub przeinaczeń. Mamy nadzieję, że "Wiek Hitlera" trafi do rąk świadomych odbiorców, a dzięki wstępnemu komentarzowi wezmą oni pod uwagę możliwość przekłamań zawartych w publikacji. Jednocześnie nadal będziemy wspierać Wydawnictwo Finna, które w swoim dorobku ma m.in. znakomitą Serię z Kotwiczką, w przygotowaniu kolejnych nowości książkowych, obejmując kolejne patronaty medialne.

Fundamentem wspomnień Makowskiego są jego przygody w czasie okupacji. Polski Żyd miał bowiem niesamowitą ilość szczęścia, które sprzyjało mu na każdym kroku. Początkowo zbiegł do Lwowa, skąd po agresji Niemiec na ZSRR ruszył do Warszawy. Następnie, bardziej w drodze przypadku i szczęśliwego trafu, zaciągnął się do pracy w fabryce, wykorzystując fałszywe dokumenty. Pozwoliło mu to nie tylko na ukrycie tożsamości i uniknięcie prześladowań ludności żydowskiej przez nazistów, ale i w miarę stabilny byt i bezpieczeństwo w tym szczególnie niebezpiecznym okresie...
Czytaj więcej w artykule w dziale "Ciekawostki": Uciekinier - niezwykła podróż Józefa Makowskiego.

Na rynku ukazała się właśnie książka "Ostatni dzień Hitlera" autorstwa brytyjskich dziennikarzy-historyków Emmy Craigie i Jonathana Mayo. Publikację przygotowało Prószyński i S-ka.
Książka opowiada o poniedziałku 30 kwietnia – dniu, w którym Hitler popełnił samobójstwo, a także o wydarzeniach dnia poprzedniego. Autorzy korzystali ze wspomnień naocznych świadków, skrupulatnie analizowali relacje i konfrontowali rozbieżności, by jak najdokładniej odtworzyć ostatnie kilkadziesiąt godzin życia Führera. W ten sposób powstał niezwykle rzetelny i drobiazgowy obraz tragicznego końca przywódcy Trzeciej Rzeszy.

Opinia publiczna z zapartym tchem śledziła dziennikarskie relacje z łatwy oskarżonych. Proces był bowiem niezwykle medialnym, spektakularnym wydarzeniem, którym interesował się cały świat. To, co działo się w Norymberdze zasługuje także na uwagę ze względu na ogrom pracy wykonanej przez przedstawicieli alianckiego wymiaru sprawiedliwości. Proces rozpoczął się 20 listopada 1945 roku, a zakończył odczytaniem sentencji skazujących (lub uniewinniających, choć tych było niewiele) 1 października 1946 roku. W tym czasie Trybunał odbył 403 sesje jawne, pracując przez 218 dni...
Czytaj więcej w artykule w dziale "Ciekawostki": Tony papieru w Norymberdze.

Początki jego militarnej kariery były dość oryginalne. Przyjęło się bowiem twierdzić, iż zanim zaciągnął się do armii ententy w czasie I wojny światowej przebywał w Meksyku, aby wziąć udział w trwającej tam wojnie domowej. Historię tę powtarzano wielokrotnie, a w połączeniu z licznymi nietuzinkowymi wyczynami Freyberga stała się jednym z elementów budowanej wokół jego postaci legendy...
Czytaj więcej w artykule w dziale "Ciekawostki": Bernard Freyberg walczy o niepodległość Meksyku.

Od najmłodszych lat „Hubal” zdradzał ogromne zamiłowanie, a jednocześnie wielki talent do jeździectwa. W okresie międzywojennym kawaleria wciąż była jedną z ważnych części składowych armii, dlatego w czasie szkolenia stawiano na wszechstronny rozwój, w tym umiejętności jeździeckich. Jeszcze w czasie wojny polsko-bolszewickiej przełożeni zwrócili uwagę na wielki talent Dobrzańskiego. Młody kawalerzysta wyróżniał się na tle kolegów, dlatego też w 1925 roku otrzymał powołanie do grupy dowodzonej przez ppłk Karola Rómmla, którego zadaniem było wyłonienie reprezentacji Polski na międzynarodowe zawody jeździeckie...
Czytaj więcej w artykule w dziale "Ciekawostki": Kariera sportowa Majora Hubala.